Damon Albarn diğer projelerinin aksine bu solo albümünde kendine dönüyor ve kişisel, samimi bir intiba bırakmaya çalışıyor. Şatafat seviyesine çıkarmamakla beraber bu yalın albümde dahi yaratıcılığını sergilemekten kaçınmıyor. Konuşma sample'ı, efektler, koro, oyun oynayan çocukların gürültüsü, müzisyen desteği (Brian Enno var en bilindik misal) gibi bazı müdahaleler bu doğrultuda örnek olarak gösterilebilir. Biliyoruz ki sesinin tınısı herkesin hoşuna gidecek bir renkte değil. Singer/songwriter yani bir nevi kökünü folk müzikten alan modern ozanlık müessesesinin vokali daha da göz önüne çıkartacağı aşikar. Fakat bu demek değil ki albüm dinledikçe kendini beğendirmiyor. Özellikle ortalarda piyanonun işlevsel katkısıyla The Selfish Giant ve hemen ardından gelen You And Me kendini bir süre sonra belli eden parçalar oluyor. Bu trippy yolculukta düzenlemeler de olumlu yönde etkisini gösteriyor. Yaylıların yanısıra synth ve kısacık süresinde Hollow Pounds'daki trompet albümün aslında bel kemiğini oluşturan, akışı sağlayan önemli öğeleri. Her ne kadar şarkıların ortak noktası temponun ve melodilerin yavaş seyir izlemesi olsa da farklı etkilenimler albümün güzergahında yalpalamalara sebep oluyor. Bence oldukça kötü 4.şarkıdaki tropikana, bonus şarkılarda sayke-amerikana, ortalarda elektronika albümün üzerinde ilginç bir etki bırakıyor.
6,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder