Piyano, saksafon, akustik ve bas gitar ile harmanlanan kaotik ve nakarat düşmanı düzenlemeler vasıtasıyla grup, metal müziğin sertliğine ihtiyaç duymaksızın yeterince baş döndürücü bir dinleti sunabiliyor. Yer yer teyatralliğe kayan, feryat figan vokallerin albümün ironik bir şekilde en melodik yüzünü teşkil etmesi de ilginç bir ayrıntı. Bütün bunlara rağmen endüstriyel kulvara göz kırpan black metalin kemiğe işlemiş halini duymamak imkansız. Bu işkence altında acılara katlanan soğuk tavır Arcitect of Darkness ile son şarkı Blue Moon Duel'de bir nebze de olsa duygusallığa da evrilen bir hat izliyor. Özellikle albümün ağır piyano vuruşları ile sonlanması kubbede tedirgin ve yorgun bir sada bırakıyor. Gitar rifleriyle yakalanan epik hava albümün tümünde olduğu gibi ters yüz edilmiş bir performansın parçası olmasından ayrı düşünülemez.
7,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder