Bazı vokaller vardır ki duyduğumda tüylerim diken diken olur, kalbim bir heyecan dalgasına sarılır. Nevermore vokali Warrel Dane de onlardan biridir. Nevermore'un cillopötesi endüstriyel ve ruhsuz prodüksiyona yönelip kendi içinde sönümlenmesinin ardından öncül heavy metal grubu Sanctuary kadrosu tekrar toparlanıp yıllar ve de yıllar sonra bir geriş albümü yaptı. Tabi ki Warrel aga mikrofon başında. İşte sevdiğim vokaller biraz beklediğim çizgiye varamadığında düşüşleri de daha doğrusu üzerimdeki etkisi de fena oluyor. Çünkü sinirlenip bir tekme de ben atıyorum. Kabul ediyorum, böyle güçlü bir vokalden hız beklemek haksızlık olacaktır. Eze eze söyleme tekniği albümdeki en dominant öge olacaktır. Ama tüm albüm orta tempo şarkılardan oluşunca, iki parça hariç, hepsinin birbirine benzemesi kaçınılmaz hal alıyor. İma ettiğim gibi belki de farklı bir isimle albüm kaydedilince safiyane bir şekilde yaptıkları işin farklılaşacağına inandım. Halbuki o kadar ekstrem noktaya taşımasalar da temiz, bu sebeple bir miktar suni kayıt kalitesi ve modern progresif metalin ki nedense sert sounduyla çok seviliyor, yansıması Nevermore'ın son hallerinden çok da uzaklaştırmıyor bu albümü. Neticede biraz da haksızlık ederek attığım o tekmenin etkisiyle düşüncelerim şu nümerik simgelerle temsil olunuyor. Sen iyisin ama sorun bende, belki de ben seni haketmiyorum...
6,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder