İsveçli grup burada akıl uçuran dudak uçuklatan yaratıcılıkta sayılmasa bile ilginç bir şeyleri kovalamış. Soul vokali ki bittabi kadın bir vokali yer yer güçlü bir duruş sergileyen synthpop altyapısı ile birleştirmişler. Vokal ister istemez klasik formatın dışına yani o ağdalı amerikan standartın ötesine çıkarak biraz hız kazanıyor ve doksanların zenci gırtlağı taşıyan dans şarkılarına ile arasında bir denge kuruyor. Bununla birlikte vokalin peslere çıktığı bir kaç anı başarıyla atlatabildiğini söylemek benim açımdan mümkün değil. Şarkıların akılda kalıcı bir bestecilik ürünü olduğunu söyleyememek gibi. Klapp Klapp akılda yer tutsa da fazlasıyla basit. Vokalin müziğe katkıda bulunup bir üst seviyeye taşıdığı şarkılar da mevcut: Underbart'ta soğuk bir söyleme tarzı tuttururken takip eden şarkıda daha klasik soul tarzına yaklaşıyor. Arkada beatlerin ağırlaşarak vokale yer açtığı yatak odası gerilimi taşıyan bu parçanın adı Cat Rider. Bir bakıma albümün ortalarında enteresanlık anlamında bir tempo yakalayabiliyoruz. Zirve dans ritimlerinin hakimiyetindeki Paris olsa gerek. Kemanların da devreye girmesiyle tekrar tanıdık bir soundun bu sefer başka bir yönden yeniden evrimleştirilmesine tanık oluyoruz, albüme adını veren şarkıyla. Grup sofistike yönünü ise Only One aracılığıyla gösteriyor, soul bir balad olmaktan çıkıp yavaş yavaş pistleri coşturan dans ritimlerine boğulması etkileyici. İyi bir remiks olur bundan. Albümün kapanışı ise bence albümün en güçlü şarkısı. Çünkü basit ve hoş, kolaylıkla zihinlerde yer tutabilen tatlı bir nakarata şahip bu parça, isminden de anlaşılacağı gibi Let Go. Yabi ben anlarım Let Go'lar güzeldir velhasıl.
Nihayetinde altyapı olarak çok daha fazlasının yapılabileceğinin işaretlerini duymak bir ölçüde değerlendirmemde etkili oldu. Bir miktar da türler arasında bu bileşimin oturmaması neticesinde kendi elleriyle bir aralık, aradalık yaratmış olmaları etkenini gözardı edemem. Dolayısıyla Everything ve Everything diyorum, sıradaki grup için.
6,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder