Viking metale geçişin şıppadanak olmadığına bir kanıt. Ne klasik müzik senfonilerinin andıran intro ve hemen takibindeki A Fine Day to Die, ne kapanışını yaptığımız albüme ismini veren efsanevi Blood Fire Death ne de albüm kapağı ve sunusu albümü tam tamına viking metal örneğine dönüştürmüyor. Ama temeller atılıyor, harç ha babam ha babam terle emekle karıştırılıyor, bu açıdan sağlam bir girizgah. Söylemek istediğim hala thrash tabanlı black metal albümün geneline hakim. Eskisi gibi kısa ve öz, pankvari bir harekete hapsolmuş değil. Şarkıların süresi uzamış ve rifler görece sofistike hale gelmiş. Yine de hücum borusu ritimlerinden bir şey kaybetmiyor bu şarkılar, amansız ve şiddete meyilli. Viking metal derken akustik pasajlar, keyboard efektleri, orta ve yavaş tempolu destansı melodiler, arka vokal korodan gücünü alan atmosfer ile Amon Amarth'ın viking metalinden uzak bir profilin tanımlanmaya çalışıldığını her zaman vurgulamak gerekli. Savaş esnasını değil hemen öncesini yada sonrasını betimliyor bu şarkılar. Hissiyat daha kuvvetli bir bakıma.
8,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder