Enslaved'in black pagan metal yaptıkları erken dönemlerini dinleme fırsatı bulmuştum. Benim için 'yaaani' bir gruptu. Ne zaman avangarttlaştılar ilgimi alakamı da kaybettim. Şimdi bakıyorum da bir o kadar toymuşum, hal bilmez imişim. Son albümlerinde görüyoruz ki black metalden o kadar da uzaklaşmamışlar. Modern bir yorumla ve elbette progresif düzenlemelerle oya kanaviçe gibi içli içli işlenerek dinleyiciye sunuluyor. Progresif değil de gruuvi anlamında Roots of Mountain'deki rif örneğinde türün aşırılığı sergileniyor. Her ne kadar brütal vokaller ile sert müzik sayesinde metalin ruhunu kaybetmediklerini ispatlasalar da asıl melodik temiz vokalin ustalığı bendenizi vuruyor. Açılış parçası Thoughts Like Hammer ya da Veilburner'daki nağmeler içimin yağlarını eritmekten geri durmuyor. Ve her nedense, bilinmez, uzun vakittir Opeth dinlemediğim aklıma geliyor. Katatonia da, ahh eski Katatonia!... Çapraşık ritimler ve içbölüm çeşitliliği parçaların karakteristik halini oluşturuyor. Bu bölümler o kadar çeşitli ki misal Materal'daki clean nakaratın ezgisi yerelliği işaret ediyor. Kimi yerde bir riff thrashy duruyor. Storms of Memories'in uzun egzotik girişinin brütallikle kavuştuğu an gayet memnun edici mırıltılara sebep olabiliyor, Forsaken'daki deli ritim ve yine aynı şarkıdaki eskileri andıran keyboard, bir sürü iyi örnek verilebilir. İşte burada benim genel olarak progresif metalle yaşadığım problemi aktarabilirim. Derinlerde ilginç, çalması zor işçilik sergilese de tüm şarkılar bir duru su gibi birbirine benzer bir ortak tabanı paylaşıyorlar da birbirleri arasında farklılığı çizmek için şok edici bir sürü dalga efekti vermek gibi bir şey. RIITIR bu olguya en başta örnek gösterilecekler arasında elbette yer almıyor. Ama bu kadar toplama fikir bir miktar gerçekçiliği, sahiciliği yaralamıyor mu?
8,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder