Bir şey söyleyeceğim: ben progresif metalden hiç anlamam. Pek kafam karışır, gözüm bulanır. Bestelerin karmaşık çormaşık olması zaten bütün esprisi olabilir bu türün. Yalnız kendini dinletmeyi başaracak bir çengel atamıyorsa müzisyenler, hepsi boşuna. Sanat sanat içindir diyolar bir bakıma. Comma ismindeki yerli grubumuz iki albüm üretebildikleri faal dönemlerinde, belki de bir süre sonra ufak çapta tanınırlığa ulaşmışlar ve olumlu eleştirileri hanelerine toplamışlardı. Hakikaten de besteleri dinleyiciyi misinaya getirecek cinsten. Dinletiyor yani. Türü sevenler ne derler bilmiyorum ama bence çok da tahmin edilebilir, sıkıcı melodilerle bezeli değil. Bir an bir rif parlıyor, bir an keyboard, bir an bir gitar solo öne çıkıyor, giriş şarkısı Clown apayrı bir şey zaten. Bu yüzden dinlemeler uzun soluklu olabiliyor. Tek sözü edilebilir dereceye varan eksiklikleri var, o da vokalin kimi zaman ve kimi zamandan da fazla kulağı rahatsız eden bir performans sergilemesi. Müziğe uyumlu, grubun ruhuna yakışan bir ses tonuna sahip olması neyse ki büyük ölçüde bu negatif etkiyi dengeliyor. Hatta çok iyi söylediği anları da göz önünde bulundurursak bu vokal arkadaşın kaydı dengeden uzak ve de ırak diyebiliriz sanırım. Dream mi Theater? Bir evet az.
7,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder