İlk albümündeki avantgartlıktan fersah fersah uzaktaki bu çalışma kimilerince depresif black metal olarak nitelendiriliyor. Her ne kadar black metalik depresif bir tarafı olduğu su götürmez bir gerçekse bile ben tür olarak bu isimlendirmeyle pek haşır neşir olmadım. Sadece bildiğim bir şey var: Nietzche'nin üstün insan kavramının tersine banyo küvetlerinde yamulmuş ya da kendini ağaçlara dallara asmış uzun saçlı metalciyi kapak yapan albümler black metalin güçlü sert imgesine ne kadar yakışır sorusu ve onun cevabı. Evet müziğini bilmem ama felsefeye ters.
İlk albümünden en büyük farkı müzikal değişim, değişim ama ayrıca drama maşinden vazgeçmiş grup, canlı kanlı davullar yani. Girişteki tatlı akustik parça atmosferik bir albüm habercisi gibi açılışı yapıyor. Ancak gibi de kalıyor. İnlemeleri ile bol bir şarkıya bağlanıyor. Albümün güçlü parçalarından biri olan bu parça, Shame, yine de tam olmamış gibi duruyor. Arada ortodoks black metale yakınsayan şarkılar dinliyoruz, orjinalliği olmayan lakin belli bir gruuvilik sertlik sergileyen şarkı silsilesi 8 dakikalık Goat's Throne isimli gayet sıkı epik bir parça ile sonlanıyor.
6,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder