Sözkonusumodern klasik albüm 3 parçadan oluşuyor. 7 bölümlü Seven Words, 10 bölümlü Ten Preludes ve bölümsüz De Profundis. Son parçanın bölümleri yok, olsaydı isminde geçerdi diye düşünüyorum. Sade bir soundu, sadece keman, viyolonsel ve bir çeşit akerdeon, türdaşlarında olduğu gibi ürpererek gerim gerim dinliyoruz. Keman bu şekilde de çalınabiliyormuş demek ki, akerdeon tersten tutulup karatahtaya sürtünerek bu sesi çıkarıyor olsa gerek gibi bir düşünce silsilesi zihnimizden geçmiyor değil dinlerken. Yedi Cümle hristiyanlıktan esintili bir konsepti takip ediyor. Hemen hemen bölümlerin (movements diyor ecnebi, Türkçesini ben de merak etmekteyim) birbiriyle uyumlu olduğunu söyleyebiliriz, albümdeki diğer parçalara nazaran. Albüm kapağında simgelendirildiği gibi derinden akan bir gücün gerilimini hissetmemek mümkün değil. (uyduruyorum yine, albüm kapağında resmedilen güç patlamış durumda, burada öyle bir şey yok) Bu gerilim ise sadece enstrümanlardan kaynaklanmıyor, çünkü uyumsuzluk ahenksizlik akıyor albüm boyunca. İlk parçada hissedilen ve bir türlü patlama noktasına varamayan bu gerilim daha çok sessizliğin efektif kullanımına dayalı, hatta sessizliğin kreşendosu diyeceğim.
10 Preludes ise birbirinden bağımsız yaylı çalgı ağırlıklı parçalardan oluşuyor, hoşlanması daha güç daha riskli bir iş sonuçta. Akerdeon destekli son parça ise sırf bu sebeple bile çok daha ilgi çekici, enteresan. Nihai olarak bu tarzdan pek hoşlanmasam da ilginç bir dinleme deneyimi.
6,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder