Closer'ın acıklı bir bölümüne rastgeldim, vallahi gözlerim şişti. Son sözleri işleri sarpa sardım anne olan ve bunları o sırada annesi zannettiği Brenda Johnson'a yönelten çocukcağız..
Geçen albümde klavyenin gücüne tanık olmuştuk. Burada da atmosfere güç katmaya devam ediyor. Örneğin Moonchild ve albümün ikinci güzel şarkısı 7. veledin 7. veledinde görebiliyoruz. Birinciliğin tahtına ise klasikleşmiş The Evil That Men Do kuruluyor. Bunu en sonda söyleyecektim. Ama daha fazla tutamıyorum içimde. Şu: Her ne kadar bu dönemlerinde hafiften hafiften progresif arenaya da kaysa grubun beni rahatsız eden tarafı nakaratların basit , tekrarcı olması ve fazlasıyla vokale dayanması. Hatta ve hatta kimi durumlarda çocuksuluğa bile kaydığını ekleyebilirim. Moonchild'ı da, Can I Play With Madness'ı da bu sebeplerle sevemedim. İşte bu parçalar yüzünden konsept yapısından gereği büründüğü atmosfer kulaklara hoş gelse de genel hoşlanma endeksi (GHIndex) negatif eğimli bir trend izliyor. Bu arada albümün üçüncü güzeli The Clairvoyant.
7,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder