Pek de sevilmeyen bir albüm bu. Öncekinin daha zayıf bir tekrarı gibi dursa da ilginçliklere de ev sahipliği yapmıyor değil. Ozzy Osbourne konuklu piyanolu akustik, hafiften country tadında bir slow gibi! Rock'n roll tarzındaki şarkılarda ise bir hafiflik, sulandırılmışlık hali var gibi. Ama ben sevdim. Hızlı temponun viski kırıklığında vokalle birleştiği şarkılara ki bu Motörhead'in bildiğimiz imzası oluyor, kıyasla çok daha smooth, akıcı bir dinleme sunuyor. Sanırım grubun hayranlarının sevmediği şey tam da bu olsa gerek. Yine albümün sounduna ters bir istikameti takip eden March ör Die'ın albüme ismini vermesi ilginç. Marş temposunda ilerleyen şarkının sonlarda tüyler ürperten gayda ve efektlerle kaynaşması hoş. Ancak yine de daha iyisini 1916'da duymuştuk. Parçaların bir kaçında da arkadaki gitar işçiliğinde modern (döneminin etkilerini taşıyan) izler duymak mümkün. İşte böyle böyle. Tamikrest konser verecekmiş. Bir aksilik olmaz ise Salon'da olmaya çalışacağım, hayırlısıyla bakalım.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder