Bir kaç yüzyıl önce daha caz müziğine kulağım alışık değilken Cezayir çıkmazında arkadaşlarla oturuyorken bir caz etkinliğine rastgelmiştim. Öyle gürültülü ve kaotikti ki başım tutmuştu. Bu albüm ne o kadar kaotik ne de gürültülü. Tersine melodiler gayet de belirgin. Ama bende benzer etkiler uyandırdı. Yani beni rahatsız eden bazı şeyler mevcut kısaca. Bir kere şarkılar kısa. Bir an kendimi grindcore dinliyor gibi hissettim. Genel atmosfer hmm yok, parçalı bulutlu. Nasıl anlatsam bilemedim. Genelde canlı bir tempoya sahip kayıt. Big Band dedikleri büyük orkestral müziğin tınıları hakim. Ama sanki bunu kısıtlı bir grupla yapıyormuş gibi. Çoğu zaman çalma tekniği blues'a yakın, bazı şarkılarda klarnet ve keman gibi sürpriz enstrümanlar boy gösteriyor. Duke Ellington piyanonun başında olmakla beraber üflemelilerin hakimiyeti belirgin. Ve melodik dizge çeşitlilik sergilemekten uzak lineer bir hat boyunca devam ediyor. Ama altyapıda müzisyenler renklendirme için kendi dokunuşlarını sergilemekten de imtina etmiyorlar. Dinlemekle bir şey kaybetmedim, dinlemesem olur muydu? Sanırım asıl soru bu.
6,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder