Jazz müziğinin erken dönemdeki kadın vokallerin en önemlilerinden biri olmakla birlikte en azından okyanusun bu yakasında bilinirliği bir Ella Fitzgerald ve ya Billie Holiday etmiyor. Güçlü sesini hemen fark edebileceğiniz şarkıcı ile ona eşlik eden orkestra arasındaki uyum, birbirlerinden feragat ederek, birbirlerini dengeleme gayretiyle sağlanıyor. Albümde slow şarkılar da çok sayıda yer alıyor ki vokal dizginlenerek fısıltı boyuna taşınsa bile gücünü hissedebiliyorsunuz. Yalnız bu anlarda soğuk olduğu kadar dinleyici sarmalayabilen keyifli smooth jazz öğelerini arayıp bulmak biraz zor. Kısa sürede özellikle trompet soloların fazlalığın ve güzel performansının dikkatinizi çekmemesi zor. Zaten bu albümün yeni baskılarında Sarah Vaughan'ın isminin yanına Clifford Brown'ın isminin de büyük puntolarla yazması tesadüf değil. Bu albümün ve performansın tümünü tanımlayacak kelime standart olmalı. Standartların içinde, şaşırtmayan ve 50-60'ların naifliğini melodilerde hissettiren bir çalışma. Ancak beni olumsuz anlamda etkileyen altı çizilmesi ve vurgulanması gereken şey ablamızın pesleri. Katlanamadım yafu.
6,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder