Yeni kuşak power metal grupları arasından öne çıkan Orden Ogan, bu beşinci albümleriyle oldukça kafamı karıştırmayı başardı. Artık olgunluk dönemine girip kendi soundlarını bulduklarını düşünmeme neden olacak bir sayı bu. Daha önce hiç bir albümlerini dinlememe rağmen bu albümde duyduğum power metal içinde kalma koşuluyla farklı etkilenimleri yansıtma düsturunu pek anlayamadım. Teknik olarak performanslarına bir şey denemeyecek bu arkadaşlar, ya artık biz çoktan sesimizi bulduk, değişik şeyler deneyeceğiz diyorlar ki bu albümde progresif ve beklenmedik yüzlerini göstermede gayet utangaç olduklarına dair okuduklarımız bu iddiayı çürütüyor, ya da ortak paydayı henüz yakalayamadılar ya da öylesine klasik fanların memnuniyetini düşünüp kafayı yormadan rahat bir albüm kaydettiler. Hebele hübele çok yazdım, demem o ki bazı şarkılar senfonik ki Blind Guardian etkisi fazlasıyla dillendirilmiş, biraz folk etki ki doksanlarda Falconer, Elvenking gibi bir sürü grup vardı, biraz klasik Gamma Ray'vari balad, biraz Rage biraz Running Wild gibi orta tempo musiki, biraz Hammerfall. Bir sürü isim katabilirsiniz. Bazı anlar aynı albümü dinleyip dinlemediğinizi bile sorgulayabilirsiniz. Prodüksiyon doksanları hatırlatan modern bir soundu yansıtıyor kimi zaman. Doksanlar bile göndermelerde yerini alıyorsa yaşlanmışız ulan. Orjinal olmasa da sertliğiyle canlığıyla cananlığıyla öne çıkan riflere sahip şarkılar F.E.V.E.R., Here At The End Of The World ve Deaf Among The Blind hoşuma giden parçalar oldu. Albümdeki şarkı sıralamasına da itirazım var, enstrümental parça çok kısa ve sonlarda yer alıyor ve de hiç bir özelliği yok. Ortalara etkiliyeci bir sözsüz melodik beste koysalar iyi olurmuş. Albümde vokale konuk edilen sanatçılar var. Hammerfall ve Gravedigger solistlerinin çok da etkide bulunduğunu zannetmemekle beraber çeşitlendirmede faideli olmuş.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder