Bazen anaakım grupları ihmal edip ilginçlikler içinde boğulduğumu düşünüyorüm diğer vakitler ise tam terine sıradan işlere fazla yüz verdiğimi. Tam arasını buldum bu albümüdinleyerek. Faith No More büyük bir grup. Almış yürümüş. Son yıllarda ise maalesef kendini unutturmaya başlamış grubun bu ilk albümü bir kere farklı tarzı ve farklı vokaliyle, Mike Patton yok burada, ne çok bilinen bir çalışmaları ne de kaale alınan. Kendi içinde bir obskürlük numunesi. Alamet-i farikası olan alternatif soundlarıyla post-punk arasında denge kurmaya çalışan altyapının aslında oldukça sağlam olduğunu söyleyebilirim. Bu sallantılı iş araya giren sözsüz parçalarla daha da dağınık hale geliyor. Ama albümün en büyük handikapı bağıran, çağıran, ne dediği anlaşılmaz, kafa şişiren, sarhoş vokali. Sadece bir yerde o da melodik açıdan vokal şarkıya uyum sağlıyor hatta yakışıyor. Onun dışında grup elemanları Bağdat, vokal Viyana seferinde. Albüme adını veren şarkı Epic'in proto hali gibi. Onun dışında bir kaç şarkı daha anılabilir. Ama grubun sonraki işlerini biliyorsanız bunu geride burakmak en iyisi olacak.
6,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder