Anadolu rock müziğinin ikinci dalgasının anavatanı Adana'dan çıkıp müziğini daha evrensel sularda üretebilmek bir kere akıntının tersine kulak atması sebebiyle takdiri hak ediyor. Feridun Düzağaç'ın melankolik ve biraz da depresif (biraz mı Dipteyim, Sondayım, Depresyondayım diye bağırıyor adam yafu) tarzını biliyoruz zaten. Bu haliyle bile biraz progresif rock frijitliği hissettiğim için sanatçının yaptıklarına bugüne kadar biraz uzak kalmıştım. Eh, haksızlık yapmışız. Klibiyle de dikkat çeken Beni Bırakma haricinde albümü dinlemedikten sonra duyma imkanı pek de bulamayacağınız o pek de güzel şarkıları es geçme ihtimali oldukça yüksek. Özellikle albümün başı tabir-i caizse bomba gibi vurucu bir etkiye sahip. Elbette sanatçının duru vokalinin katkısını da belirtelim. Bu şarkılar Çok Geç, Beni Bırakma ve Kara Kara. Diğer şarkılara ısınmak biraz vakit almakla beraber orkestrasyon işleri öne çıkan özelliğini oluşturuyor albümün. Tempo hal tavır atmosfer olarak aynı çizgiyi albüm boyunca devam ettirmesi bir zenginlik olarak addedilebilir. Ama benim kitabımda bu albümün eksi yönünü oluşturuyor.
7,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder