Virtüözlüğüne bir şey diyemeyeceğim Goni'nin. Usta bir abimiz olduğu belli. Yavaş yavaş ben de bu klasik müzik performanslarının kalitesinden bir şeyler anlamaya başlıyorum bu arada. Bir yemek esnasında piyanoyla cebelleşen arkadaşı görünce ve kulaklarımı kapatmak, orayı çığlık ata ata terketmek istediğimde bunun farkına vardım. Neyseki bu arkadaşın akustik gitarla arası iyiydi, sesi de hiç fena değildi, gecemiz faciayla sonuçlanmadı. Performansa iyi dedik de 20.yy ın başlarında modernite zamanlarında doğan besteci John Duarte pek melodiyi sevmiyor olsa gerek. Var olan az melodi de garip ağzı burnu yamuk bir çarpıklık sergiliyor. Klasik gitarın naif olacağı elbette beklenen bir şey. Ama keşke yanında huzurlu anlar da getirseydi.O da değil. Bilemiyorum, diğer yandan oldukça övülen bir çalışma. Miloş tribünlere oynamakla eleştirilince klasik gitar çalışmalarının o noktadan öte hoş bir dile pelesenk haline varamayacağı anlaşılmış oluyor. Dolayısıyla bu çalışmanın yaşattığı akılda kalma zorluğu ve beklenenden daha fazla gösterilen frijit duruş olsa olsa elitist, seçkin bir zümrenin hoşuna gitse gerrek.
6,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder