Sonata Arctica'ya bağlandığım hızın aynısıyla grubu arkama bile bakmadan terkettim bu albümü dinledikten sonra. Kötü bir albüm elbette değil. Sadece örneğin Kamelot'da olduğu gibi bu grupların profesyonelleşme süreçlerinden pek hazzetmiyorum. Herkes sevse bile. Şarkıların değişkenliği ve samimi amatör hava homojen bir prodüksiyon uğruna feda ediliyor gibi geliyor bana. Bu tarz ince vokal ve müziğin ağırlıkta olduğu gruplar kendilerine has özellik geliştirdikleri ölçüde benim nezdimde ayakta kalabiliyorlar. O kadar önemli biriyim ki hep ben ben ben... Yine örnek vermek gerekirse Stratovarius çizi-haylayf olsa bile eğlenceli keyboard melodileri ve neo-klasik soloları ile öne çıkabiliyor. Dinletiyor yani kendini, sonrasında üzülseniz de, kötü bir alışkanlık gibi. Bu albümde ise dört nala koşturduğu ölçüde bateri ve müziğin akışına desteğini esirgemeyen keyboard'un etkisi reddedilemez. Ama vokalin susmak bilmemesi, soloların yetersizliği ve yine bence müziğe çok da bir şey katmayan progresif nanemolla ki yine vokal pasajlarında ağırlığı mevcut, olumlu etkiyi nötralize ediyor. Bu süreç Reckoning Night ile mi başladı yoksa Silence ile arasına giren Winterheart's Guild de mi bilemiyorum ki o da dinleme listemde. Göreceğiz. Aint Your Fairy Tale ve Dont Say A Word hızlı tempolu güzel şarkılar.
6,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder