90'larda oldukça revaçta olan big beat'in önemli temsilcilerinden biri Fatboy Slim'i hep Modjo hayır Mono hayır Moby evet ile karıştırageldim. Hatta ikisini bir süre aynı şahıslar zanettiydim. Şişko mu zayıf mı olduğuna karar veremeyen arkadaşın ilk albümü ile bu karışıklığın arkasına hayır önüne geçeceğim evelallah. Moby'nin ilk albümlerini ise uzun süre önce dinlemiştim zaten. Sanatçı melodi olarak çok yoğun olmasa da Abd'nin güneyi Missisippi mi desem New Orleans mı desem oralardan besleniyor. Benzer havayı Moby'de de fazlasıyla ve daha mistik bir perdenin arkasından duyumsuyorduk. Yalnız burada ritimler daha hızlı. Dans temalı, dum tıs vidi vidi dum tıs heyo! Anladınız siz onu. Fatboy Slim'in diğer albümlerini dinlemeden bile farkına varıyoruz ki bu çıkış albümü adamımızın en iyi yapıtı değil. Enerjisi, artık yükselen burcuyla ne kadar alakalı bilemiyorum, yüksek olmakla birlikte Give The Po Man A Break'a kadar özel bir şeyler hissetmiyorsunuz. Bunu dediğime şaşıyorum ama bu şarkıyı güzelleştiren en bi güzel şey funky ritmin gücü. Ve tabi ki en bayağı teknoya bağlaması, tekrar ve tekrar. Sevdüğümüz gibim. Aynı formül First Down üzerinde de uygulanarak ikinci bir zirveyi dinleyiciye tattırılıyor. Biz zirveleri tırmanmayız genelde tadar yalar yutarız. Yani iki şarkı ve diğerleri.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder