Kararsız bir post-rock albümüyle karşıyayız. Misallerle gidelim. İlk şarkı Love Song, piyanonun sadece ambiyans olarak değil post-rock'ın biriktirmeli dinamizmine katkıda da bulunarak kullanılması ile dikkat çekiyor. Adamboyu melodiye batıyoruz. Takip eden şarkıya ise arkadan arkadan flüt sızıyor. Diğer yandan müzik kutusu tınıları eşliğinde nostaljik bir zaman yolculuğuna çıkıyoruz. Bu ruh hali Gary Moore tarzı romantik elektro gitar soloları sayesinde bir miktar daha perçinleniyor. 3. parça ise maalesef hakkında konuşacak kadar bir materyal sunmuyor, geçelim canım. Yukiho ile birlikte flütün ve folklorik ezgilerin ağırlığı bir bahar rüzgarı edasıyla bir söğüdün şarkısıymışcasına üzerimize çöküyor. Unutmayalım ki grup taaa Çin'den çıkıp geliyor. Ve son iki şarkı neticesinde de albüme damgasını vuran ortaklığı romantizm ile tanımlayabileceğimizden bir kez daha emin oluyoruz. Ama kendi içinde, bahsi geçtiği gibi, homojen bir sounda sahip olmaması elemanların bir miktar kafa karışıklığı yaşadığını gösteriyor. Yine de potansiyel tavanda, evelallah!
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder