Karanlığın disharmonik süvarileri atlarını sürüyorlar yine. Her zamanki kaotizmin ve rassal riflerin (bazı rifimsiler) eşliğindeki bu albüm, her nedense en az özümseyebildiğim çalışması oldu DSO'nun. Sınırlarını zorlamayan insan, bir köle ve insanlığın düşmanıdır kuplesiyle zenginleştirdikleri felsefelerinin propagandasını yine konsept albüm aracılığıyla yaparlarken değişen şey, dinleyicilerin ahval ve şartı olsa gerek. Yoksa izledikleri çizgi hep aynı doğrultuda ve yükselen bir grafik içerisinde. Yalnız şarkıların intro ve outrosundaki ambiyatik kısımların beklenilen ürperticiliği yakalayabildiğini söylersersm yalan söylemiş olurum. Yine de Bela Bartok'u anımsatan soundun gürültü ve sessizlik arasındaki şizofrenik dalgalanımı güzel gerilimler biriktiriyor. Yani bildiğimiz DSO bu, determinizmin burçlarına doğru atılan hücum dalgasının başını çekiyorlar.
8,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder