No Future/No Past ve 9 dakika süresi içinde şık bir solo da barındıran Wasted Days ile estirdiği fırtınayı albümün gerisinde koruyamasa da bu gayet amerikan albüm akılda kalıcı hoşlukta , tadımlık bir dinleti sunuyor. Çocuksu vokalin hayatın gerçekliği karşısında gençlik denilen rüyadan uyanıp yaşadığı veya öngördüğü hayal kırıklığını yırtıcı vokal ile pekiştirdiği bu başlangıç, albümün geri kalanına da hakim olan çok da gürültüye bulanmamış gitar soundu ile birlikte 2012'yi pek de ve hala sevdiğimin bir kanıtı olarak ışım ışım ışıldıyor. Diğer şarkılarda da duyduğumuz dinamik bateri darbeleri ile tamamlanan sound bize aslında 90'ların başında memnuniyetle dinleyicisi olduğumuz varoşların ve kasabaların beyaz pop-punk tarzını ( ve hatta bilakis Smashing Pumpkins) hatırlatıyor. Gel gör ki Our Plans ve No Sentiment gibi parçalar biraz öne çıksa da bestelerin albümün girizgahını yakalayamaması hep bir olumsuzluk olarak akılda yer tutuyor. Nihayetinde damakta bir lezzet oluşuyor yane.
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder