Anathema'yı alın Portishead ile çarpın: Ta taa Antimatter karşınızda. Anathema'nın hayranı olduğum orta dönemine imzasını atan isimlerden Duncan Patterson yanına Mick Moss isminde çok da tanınmamış bir müzisyeni alıp ortak proce halinde oluşturmuşlar Antimatter'ı. Şarkıları da ayrı ayrı yazıp albüme ekledikleri için hafif de olsa farklılıklar hissedilebiliyor. Sonra yeter gayri demiş Duncan, bu senin spesiyal projen olarak devam etsin Mick kardeş , ben Ion grubunu kuracağım yetmeyecek ismiyle hayli iddialı Alternative 4 projesine gireceğim. Bu ise ilk albümleri, ortaklık devam ediyor. Atmosferik rock, progresif rock, trip hop, ambiyans ve elektronik dubstep gibi tanımları bu albüme yakıştırırsak hiç yakışıksız kaçmayacak. Ortalık çorba değil, ama hafif oturmamışlık sezmek mümkün. Besteler yine karındeşen Jack modunda, bir kaç parça hariç bayyan vokal ağırlıklı. İşte özellikle elektronik kısımlarda (trip hop da alttürevidir sonuçta) aklımıza Portishead geldiği için kıyaslama yapmaktan kaçamamak grubumuzun işine yaramıyor. The Last Laugh ve Over Your Shoulder'da devreye giren erkek vokal bayan vokalden doğan sığlığı kapatarak albümün en iyi parçaları oluyor. Aptest suyu çaya eklenen dem gibi yani. Daha da ilginci bayan vokalin geriye çekildiği karanlık bir ambiyansın hakimiyeti altındaki Going Nowhere ve God is Coming de tüy kıpraştıran kontenjanından hayatımıza dahil oluyor. Aslında suç o kadar da bayan vokalde değil. Bu tarz vokalin dramatikliğine fazla güvenilerek yazılan diğer besteler ilk dinlendiğinde ulaştığı randımanı dediğim gibi bayan vokale sırtını yaslama rahatlığı altında kolaycı ve basit bir sığ anlayışla kısa sürede tüketiyor.
8,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder