Benim bildiğim depresif black metalin yüzü toprağa dönük olur. Mezarlıklarda esen rüzgarın hışırtısı duyulur, nemli toprak kokar, dar dehlizlerde sürünüyormuşcasına boğuluyor gibi hissedersiniz felan. Bu yapıtta ise yüzümüz göğe bakıyor. Elbette İstanbul'un şu aralar özlediği günlük güneşlik bir gök değil, kapalı ve gri bulutlarla dolu bir gökyüzü. Bu haliyle biraz da nostaljik etkisi eksik metalik Alcest'i anımsatmıyor değil. Bol tremololu gitar harmonileri pek güzel albümde, vokaller fazlasıyla çığırtkan. Yine de kendine özgü ferahlığı, kendine özgü güzel diye bile tanımlanabilecek bir estetikle buluşturmayı etkilemiyor bu durum. Yalnız şarkıları birbirinden ayırmanın imkanı yok. Albüm başladığı gibi tek bir parçadan oluşuyormuşcasına bitiveriyor. Bir de bateri ilgimi çekti, performansıyla değil ama zilleriyle vesair yaptığı yerinde müdahalelerin grubun atmosferine katkıda bulunması ile. Uzun lafın sünnetlisi, blackgaze sularına yakınlaşan tam da yaza uygun bir dinleme sunan atmosferik melankolik bir black metal ise aradığınız dosdoğru bir yerdesiniz.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder