Charles Bradley'nin albümünü dinlemenin verdiği hazla eski usul soul müziğine Lee Fields ve orkestrası The Expressions'ın kaydıyla devam ediyorum. Ve ister istemez karşılaştırma yapar buluyor kendimi. Charles amcanın nasıl arzuyla iştahla duygu yoğunluğuyla şarkılarını söylediğini hatırlarsanız. Bu örnek de çok farklı değil. Ancak tonlama farkıyla önceki dinlediğim albümdeki vokal performansı öne geçiyor. Ayrıca bu albümde orkestranın vokalin heyecanına yeterince ayak uyduramadığı izlenimine kapılıyorum. Bunun dışında bestelerdeki motiften tutun melodiye o kadar şey ortak ki, ortak bir ataya öykündükleri çok açık. Aradaki ilişkiyi kavramak için yıllar öncesine, köklere bir yolculuk yapmak şart. Ama ne zaman, kim bilir?
Plastik olmayan sahici bir müziği arayanlara ilaç gibi gelecek albümdeki favori şarkım Ladies oldu bu arada.
7,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder