2014 tarihli bir önceki kaydını dinlemiştim Melek ablamızın. Folk ve rock arasında ilginç bir çizgi tutturduğundan bahsetmişim. Görülüyor ki tarzı daha bir oturmuş, bir miktar da duygusal harcından bir şey kaybetmeden sertleşmiş. Vokal aralığını duygu ifadesi açısından başarıyla kullanıyor, Melek abla. Kayıt prodüksiyon anlamında fazlasıyla temiz. Ancak vokalin o şiddette olmasa da Lana ile popüler olan nostaljik filtreli kaydedilmesini artık baydırıcı buluyorum. Yine de duygulara güçlü bir şekilde hitap etmede katkısı bulunmakta. Bir kaç epik şarkı var ki dramatik gidişat gitar soloyla birleşince pek leziz oluyor. Yalnız albümün öyle bir rengi var ki değişik tonlarda gri ve kahverengi olabilir örneğin, kendini belirgin bir ruh haliyle dinlemeyle kısıtlıyor. Diğer hallerde kaydın modunuzu değiştirecek güçte olmadığı ortaya çıkıyor, sallamayıp geçersiniz yane bi bu mudur dersiniz. Ayy neyse bebiş yeğenimim sabotajlarına bu kadar dayanabileceğim. Dişlerimi bileyip o tombiş yanaklara dalacamşimdi.
7,25-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder