Özgürleşme, özgürlük üzerine cilt cilt kitap okudum, manasını dün anladım. Dayanışmayı gördüm. Güzelleştirici süt banyosuna göz uzvumla başladım. Tanımadığım bir ailenin kızarttığı ekmekleri evlerinin pencere pervazından hüpleterek açlığımı yatıştırdım. Ama çantalarından bisküvi dağıtan arkadaşların tekliflerini geri çevirmesini bildim. Doymaya gelmedik zira. Emektar aktivistlerin yönlendirmelerinin, giydikleri beyaz önlükleri büyük ciddiyetle taşımalarına rağmen gerçekten doktor olduklarından şüphe duyduğum gençlerin kitleyi nasıl ayakta tuttuğuna şahit oldum. Sonuçta gerçekten bir direniş vardı ortada. Gaz bombası geliyor kaç, cadde müsait, doldur Allah. Gel gör ki bu kadar olay bu kadar münakaşa hala pek bir mübarek isimlerin kafasına dank etmemiş görünüyor. Şimdi şu an bile canlı yayında (ki bu zihniyetin medyayı nasıl esir aldığını da gördük) diyor ki: Yapacağız da yapacağız. Eh cin şişeden çıktı, biz de geleceğiz de geleceğiz.
İşte, bu albüm de böyle. Ne yazacağımı unuttum bile. Punk köklerini aksettirmekten çekinmeyen bir post-punk diyelim. Ecnebi diyarlarında çok daha fazla tutuluyor bu işler. Sözler biraz bireysel ve ilişki temalı. Kayıt kirli ve ham. Buna rağmen melodik yapılı besteler dikkat çekiyor. Fakat azcık zaman lazım. Sound avaraj bir Türk dinleyicisinin kulağına o kadar yabancı ki, melodilerin tatluluğunun keşfi, birkaç dinlemenin ötesini gerektiriyor. Favori şarkı ismi de söyleyemedim bak şimdi. Hepsinin benzer ve ayrık bir karakteri var. Ayrık demişken Dead Pool geldi bak aklıma, hoş bir slow.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder