Grup ilk albümdeki çizgisinden çabuk sıyrılıp daha aşina bir sese yönleniyor. Bununla birlikte albümde progresif tınılar hiç de eksik değil. Ayrıca grubun imzası sayılabilecek o gitar soloları ve Klaus Meine'ın kendine özgü vokale de bu albümde sıklıkla rastlamak mümkün. Diğer yandan şarkıların bir kısmına başka bir vokalin de ses vermesi biraz kafa karışıklığı yaratmıyor değil. Şahsen benim biraz şirazem kaydı. Baladları ile daha çok bildiğimiz grubun bu erken dönem çalışmasında da henüz ilkel bir aşamada da olsa benzer izlekler bulunabiliyor. Henüz olgunlaşamamış ham meyveler gibim. Aptal kapağına rağmen dinlenebilecek bir kayıt olmakla beraber özellikle kendini aratacak cazibeden de yoksun.
They Need A Million'ı sevdim.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder