Ahh, sonunda geldi. Hayatımda bu kadar sıkı bir albüm dinlememiştim. 29 dakika soluksuz, dört nala koşan kalp atışıyla bir anda bitiverecekmiş gibi dursa da demir leblebi kıvamı öyle hissettirmiyor. Her dakika kıymetle değerlendiriliyor ve de dolayisiyle daha fazla uzatmamaya karar vermiş olmaları doğru bir seçim. Daha fazlasına kalp dayanmaz zaten. Deneyimli kulaklar kaosun arkasında atılan kancalara yakalanacak ve ziyadesiyle memnun kalacaktır diye tahmin ediyorum. Sound olarak karanlık bir senfoninin parçası gibi duran şarkılarda, (Deathspell Omega mevzu bahis ise şarkı tabiri şirin kalıyor, parça diyelim) parçalarda death metal ağırlığının, black metal ile ayrılamaz bir bütünlük oluşturduğu duyuluyor. Bas gitarı bile bir kaç dakika net olarak duyabilmek büyük bir nimet abla. Ha, ne bir Paracletus ne de zemin titreten, ufukta belirip yeni çağları selamlayan bir kayıt. Şöyle de bir gerçek var; gruba öykünen bir kaç farklı albümü de dinledikten sonra gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki DsO, yemek yer, su içer gibi kolaylıkla müzik üretebiliyor ya da bu tarz kaotik müzik ruhlarına işlemiş görünüyor ve yanlarına kimsenin yaklaşabileceğini de zannetmiyorum. (Ulcerate dinleyeceğim henüz, ama death tarafında kişisel şüphelerim daha kuvvetli)
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder