Opeth'e susamışlığımı böylece giderebiliyorum. Önceki albüm Heritage o kadar olumsuz bir tepkiyle karşılaşmış ki çıktığından bile haberim olmadı, olduysa bile hafızamda yer tutmadı. Öncelikle belki de kendimi tekrar ediyorum ama şunu açıklığa kavuşturmalıyım. Opeth fazlasıyla hype bir grup ve progresif müzik sevenler böyle değerlendiriyorsa bu ilgiyi hakediyordur herhalde. Nasıl ben bu türe biraz şüpheli yaklaşıyorsam, belki de bu sebeple, grup etrafında oluşturulan bu kutsal haleyi hissetmekte zorlanıyorum. Hele melodi yönü çok güçlü felan denince hiç anlamıyorum. Çünkü ben atmosferi için dinliyorum grubu ki death vakitleri bu yüzden daha bir etkileyiciydi. Bu albüm ise çubuğu melodi lehine biraz daha bükmüş. Sound olarak farklılıklar barındırmakla birlikte genel olarak birbirine uyumlu bir birliktelik meydana getirilmiş. Her ne kadar atmosferin derinliği sığ olsa da albümün başı ve sonları daha bir hoşuma gitti. Mikael'in özellikle gırtlağa dayandığı anlardaki performansı olağanüstü boyutta. Ama death metal'in d'si metal m'si yok. Diğer bir deyişle albümün en güçlü iki şarkısının akustik konser kaydı olarak bonus versiyonda kendilerine yer bulan Black Sabbath'ın Solitude ve kendi yörelerinden Hanson de Wolfe United'ın pek leziz Van kommer barnen in olması beni şaşırtmıyor. İnanılmaz melodilere ve çok hoş bir yoruma sahipler.
7,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder