Çaykovski'nin konçertosunu dinlemeye başladığımda melodilere istemsiz birşekilde eşlik edince doğuştan bir yeteneğim olmadığına göre daha önce de dinlediğimin farkına vardım. Hatta buraya da yazmışım: O zaman piyanonun başındaki isim Horowitz imiş. O vakit de bu parça için olumlu görüşlerimi bildirmişim, bildiriler yayınlamış, brifingler vermişim. Bu sefer tuşlara sihirli bir şekilde dans ettiren isim bugüne kadar hiç duymamış olduğum ve içten içe hayıflandığım Van Cliburn isminde bir zat-ı muhterem. O ne muhteşem bir performans öyle. Adeta piyano hayat buluyor, konuşuyor bizimle muhabbet ediyor. Farklı farklı ama birbirini tamamlayan duyguları dinleyiciye geçiriyor. Ha keza orkestra da oldukça iyi iş çıkartıyor. İlk konçertoya Kirill Kondrashin şefliğinde RCA Senfonisi, ikinciye de Fritz Reiner yönetiminde Chicago Senfonisi eşlik ediyor. İkinci piyano konçertosu demişken bu eser yine Rusya yörelerinden aramıza katılan Rachmaninoff'un imzasını taşımakta. Onun eserlerini fazla durgun ve romantik bulmakla beraber beklediğimden daha fazla keyif verdiğini söyleyebilirim. Sonuçta klasik müzik ve piyano konçertosu bu, boş bıraktığınızda dağılıyor. Dolayısıyla dinlemesi de emek ve konsantrasyon isteyen çalışmalar.
8,0-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder