Atmosferik black metal grupları albüm kapaklarına orman, dağ resimleri koyuyorlar ya bitiyorum. Hüzünlü sonbahar havalarının pompalandığı bu albümlerde doğanın sesini yinelediklerini zannetmelerine de. Siz hiç bir ormanda kayboldunuz mu ya da tabi boyunuzun yettiğince kısa olması ya da çocuk olmanız şartıyla bir mısır tarlasında yönünüzü kaybettiniz mi? Hüzünlü bir huzur felan hissetmeyeceğinizden emin olabilirsiniz. Kontrol altına alınamadığında panik seviyesine yükselecek korkudur hissedeceğiniz tek şey. Doğa korkutucudur. İnsanoğlunun, modern insanoğlunun ötekisidir. Blok blok sitelerle ya da açılan yeni tarlalarla ormanı yani doğayı eksiltmemizin en önemli sebebi rant ve para olsa da işin neredeyse düşmanlık seviyesine varan bir de psikolojik tarafı vardır ki binyıllarca önceye, yerleşik yaşama geçiş dönemine geri götürebileceğimiz bir tarihsellikten de beslenmektedir. Dolayısıyla ne zaman bu tarz bir black metal dinlesem arzulatılmak istenen atmosfer ile hiç de bütünleşemem. Yine de Winterfylleth'in son albümü beni şaşırttı. Önceki albümdeki eh işteleri cilalayıp parlatmışlar, ileriye doğru bir adım daha atmışlar. Türün içinde yapılabilecek en iyi noktaya varmış görünüyorlar. Albüm müthiş harmoniler içeriyor. Kaydın uzunluğu ise hala dikkat dağıtıcı bir faktör. Bundan sonra ne yapabilirler ki düşüncesindeyim artık.
8,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder