60'ların sonlarından yayınlandığı yıla kadar Dervişan, Apaşlar ve Moğollar gibi gruplarla birlikte kaydettiği şarkıların bir araya getirilmesiyle oluşturulan bu derleme, farklı dönemleri kapsaması sebebiyle sadece prodüksiyon anlamında değil ama tarz olarak da tutarlılığı tam anlamıyla sağlayamıyor. Çimento harcı ise büyük oranda devasa sesin omuzlarında. Aile arasında tekçalar da dediğimiz singlelardan müteşekkil olmasından kelli bu albüm vasıtasıyla çok büyük şarkılarla kulaklarımızın pasını siliniyor. Namus Belası burada, Kendim Ettim Kendim Buldum burada. Tüylerimi diken diken eden daha az bilinir ki bırakın öyle kalsın Unutamadığım burada, Tabi ki sufi folk tatlarda fevkalade O Leyli ki Türk müzik tarihinde en sevdiğim besteler arasındadır, hakeza burada. Başta sözünü ettiğim çeşitlilik oldukça enteresan yönlerde kendini belli ediyor. Oy Babo yorumu caz rock sularında gayet akıl uçuruyor örneğin. Namus Belası'nda da org harika bir iş çıkarıyor dostum. Amma bu şarkılardan en acayibi ecnebi birini dahi wtf durumuna sokan (okudum bunla ilgili bir yazı da oradan biliyorum) İhtarname olsa gerek. Daktilo tıkırtısı ve politikacılara oto sansür lenmiş gibi tınlayan sözcüklerle (yeni Türkiye=epeski Türkiye) giydiren kısa bir nutuk ardından rock'n roll ardından çok kısa düğün zurnası melodisi ve rakı kadehleri tokuşturulurken bir meyhane nakaratı sonra western filmlerinde barda çalınan ritmik piyano melodisi ve "de lan!". Bir noktadan sonra baş dönmesinden kendini de şarkıyı da kaybediş. Yani istemeden progresif olan bu çalışma canavar gibi bir sese sahip olan Cem Karaca'nın başarısı ile sınırlı değil. Arkadaki grupların da icralarını dinlemek çok keyifli.
8,75-/10
yıkılacak yanlış giden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder