Mene Tekel Fares'i yeniden dinlediğimde aynı hazzı yaşayıp yaşamayacağıma dair içimde büyüttüğüm beklentiyle ve nihayetinde dinlemeye başladım albümü. Grubun tür içinde en yetkin olduğu anlara denk gelen albüm amatörlüğü aşarak okült-mistik atmosferi klasik senfonik black metal lehine bir miktar azaltmış görünüyor. Başkalarının hoşlandığı benim ise şüheyle yaklaştığım bir gelişme bu. Zira kendine has sesleri kaybedip dönemin senfonik melodik black metal gruplarına gerçekten de yakınsadığını görüyoruz. Yine de bu şarkı hala bir dev, ancak boyu kısalmış. Nagelfar'ı hatırlatan elektronik girizgah ile neo klasik melodiler ki grubun hiç olmadığı kadar keyboard'un emanetinde ilerliyor, nakaratın yıkıcılığıyla birleşince albümün en kral şarkısı yaratılmış oluyor. Grup benzer bir atağı ise Opening of Elevent Sephirah'da harcıyor. Olsun, o da en iyi ikincisi oluyor albümün. Bundan sonra grup hala ekstrem metal içnde kalmak suretiyle deneyselleşmeye başlıyor.
8.25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder