Grup Get Lucky gibi Pharell Williams'in kendini de aşan vokal performansı ile imza attığı senenin en iyi pop şarkılarından, belki de en iyisi, biriyle çıkış yaparak uzun süredir verdikleri aradan sonra bomba gibi bir geri dönüş yaptı. İyi bir stratejiydi doğrusu. Buram buram seksapellik tınlayan albüm aslında elektronik ve pop arasında oldukça hoş bir boşluğu dolduruyor. 70'ler diskosu elbette aşikar. Ama ben sofistike pop demek istiyorum. Çünkü albümde balad bile var. Diskonun Avrupa'daki en önemli temsilcilerinden Giorgio'ya ithafen yazılan uzunca parça synth yoğunluğuyla space disco alt-akımını andırıyor. Özellikle elektro gitara bağlanarak sonlanması pek coşkulu. Ödünç aldıkları isimler burada sonlanmıyor. The Strokes'dan Julian Casablancas destekli Instant Crush bu manada çok tatlı bir çalışma. Ha keza yine Pharell Williams destekli Lose Yourselves to Dance de öyle. Müzikten anlayan bir sevgiliye seksi hediye babında paket kurdelası. Ancak albüme getirilebilecek yamalı bohça eleştirisi bu şarkıda somutlanıyor. Yani şarkı basit ve tek bir melodi üzerinden gidiyor. Geleneksel bir şarkının yapısına sahip değil. Motoru içten tüketmeli . Ayrıca hareketli bir parçanın hemen ardından aniden yavaşlamak ya da en tatlu bir melodinin başka bir şarkının başlangıcındaki dramatik yaylılarla çakışmasına tanık olmamız da pek hoş hareketler değil. Kabul edelim robotik Daft Punk vokali de bir yere kadar. Pop müziğin iyice kısırlaştığı bu dönemde, ki özellikle yabancı pop şarkıları için günümüzü yeni bir yükseliş çağı diye nitelendirenler varmış, katılmıyorum hiç, elbette böyle güzel işler abartılı bir şekilde öne çıkabiliyor. Yine de iyi, Allah var yukarıda.
7,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder