Hakkı yenmiş, eziyet reva görmüş bir Prodigy albümü bu. Önceki albümlerin politik saldırganlığının iyice azaldığı aşikar. (Bir ateşe takıntı durumu var hala. Bkz. Spitfire. ) Aslında agresif tonlar oldukça zayıflasa da hala mevcut. Tabi ki eğlence denen karamel sosa bandırılmış bir sunum eşliğinde. Haksız eleştiri gören diğer bir öğesi de bu albümün tempolu sert ritimleri. Çoğu zaman ortadoğu havasını taşıyan bu ritimlerin, Daft Punk, Chemical Brothers gibi bir dönemin elektronik müzisyenlerinden ya da onların da esinlendiği zamanın ruhundan etkilenimler taşıdığı da açık bu albümün. Bu sayede de zaten pek beceremedikleri ve hedeflemedikleri homojenlik durağını da kaçırmış oluyorlar. Kötü bir şey mi, değil. Medusa's Path en fazla sevdiğim parça olurken herhangi zayıf bir parçanın ismini dillendiremiyorum bile. Yok çünki.
8,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder