Elit klasik müzik dinleyicilerin pek sevmeyeceği bir yapıt bu. Sebebi de minimalist bir tekrarcılığa ve übermelodiye sırtını yaslamasına bağlayabiliyoruz. En sevdiğim şey! Sadece piyano var ve gönüllere hitap ediyor, sadece piyano tuşları değil kalp kapakçıklarım titriyor vallahi. Bir kaç şarkıda yaylılar sadece atmosfere destek amaçlı devreye giriyor. iyi de oluyor. Atmosfer de huzurlu bir hüzün etrafında şekilleniyor. Sonbaharın hüznü nasıl huzurla birleşiyor ne tür bir sadomazoşizmdir bubilmiyorum. Halihazırda huzur denen şeyi nadiren tadan biri olarak karşıma çıktığında belki de bu duyguya yabancı olduğumdan tarifi başarıyla yapamıyorumdur. Hissiyatım lakin bu. Dinlerken gözümü kapattığımda bir dere, kapalı bir hava, gölgeler altında çayır ve ardından gri bir ev geliyor aklıma. Elbette albümdeki ağaçlar kuru parmaklarını göğe yükseltmiş durumdalar. Yine de halimden hoşnutluk ar bu tabloda. İşte, huzur burada devreye giriyor demek ki. Erik Satie'ye yakın bir isim arıyordum, sonunda buldum.
9,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder