Son dönemde yaptıklarının anti-tezini yapmışlar bu ikinci albümde (bak, şimdi kendi kendime merak ettim, niye bundan önce ilk albümünü dinlemedim ben bu arkadaşların?). Efraim'in vokali müziği ezmiyor, bilakis yer aldığı 2-3 şarkıda dahili bir parça olarak yerini bulabiliyor. Manik depresif bir yörüngede kaybolmuyoruz. Ayrıca grubun, bir GY!BE olup onu müzikalleştirerek aşma gayreti içinde çabaladığını da görebiliyoruz. Örneğin sokağa çıkma çağrısı Built Then Burn ya da diğer çocuk alıntıları kendi halleriyle kalmıyor. Duygusal olarak da post-apokaliptik umutsuzluktan da sıyrılınmış durumda. Ki bu da mantiki bir yönelişin varacağı nokta. Ancak herbirkeslerin çok sevdiği bu albümün, çok ilginç bir şekilde, beklentilerimi karşılamadığını görmek beni üzüyor. Bunun bir sebebi yeterince bir hissiyat oluşturamaması içimde. Diğer bir faktör ise içime çöreklenen ve kulağına gelen her melodiye, off olmamış, hayır diye mırıl mırıl söylenen, oflayan ve poflayan huysuz bir minotaur'un varlığı. Evet, hepsi onun suçu.
7,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder