Çift CD olarak yayınlanacak kadar iddialı bu albüm vokalin kendine has duruşu ile birlikte aslında sanatsal bir kendini ifade biçimi. 90'lara damgasını vuran bu albüm grubun istikrarsızlığına inat hayatta kalmayı başarıyor ve klasik bir eser olma statüsüne erişiyor.
Pianolu giriş ardından orkestral destekli Tonight Tonight ki klibi ile de ilgi çekmişti etkileyici bir merhaba diyor. O dönemleri hatırlayan biri olarak Rage Against the Machine kızgınlığın içeren Bullet with Butterfly Wings de ilk CDde. İkinci CDnin en bilindik parçası ise başka bir dünyaya aitmişcesine tınlayan 1979 tabiki. Ama bu albümün en güzel tarafı dinledikçe ortaya çıkan cevherler. Misal Zero, An Ode to No One, Bodies, Tales Of A Scorched Earth, X.Y.U. (Marilyn Manson curcunası?). Tabi bu başarıyı bir ölçüde sükunet ve hiddet arasında dalgalanan parça çeşitliliğine borçlu. Yani albümün duygusal varyasyonu hayli büyük. Demişken hoşlandığım ve ismini geçirdiğim parçaların kuduruk olması da tesadüfi değil. Buradan albümün zayıf yanlarına bağlantı kurarsak, yavaş parçaların albümü aşağıya çektiğini eklemek gerekli. Ayrıca parçaların dizilimi, garip sound kaydı ve yaklaşık 2 saat süresi de dinlemeyi zorlaştıran faktörler.
8,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder