Genç yakışıklı bir arkadaşımızın kaydettiği bu albümü tanımlayacak tek kelime herhalde garip olurdu. Dolayısıyla müzikal duyargaları açık yenilikçi dinleyicilere hitap ediyor bu çalışma. Garip yetmiyor diğer kelimeleri de duymak istiyorum diyorsanız sıralayalım: autotune, elektronik, soul, vokal jazz, downtempo, minimalizm, ambiyans. Üstelik bunlar sadece dinleyip yazdıklarım. Eleştiriler ve diğer değerlendirmelerde dubstepden glitche bissürü sıfat kullanılıyor albüm için. Nihayetinde gerçek şu ki bu albüm vokal fokuslu. Elektrik ya da piyano gibi daha klasik öğeler sadece arkayapıyı oluşturuyor. Albümün en güçlü şarkısı hoş klibi ile dikkati çeken The Wilhelms Screen. Daha fazla isim saymak zor. Çünkü sanatçı kardeşimiz minimalizmin cılkını çıkararak kendini o kadar tekrar ediyor ki, misal mükemmellikle rezillik arasında seyahat eden I Never Learnt to Share, bu şarkı için hala duygularım karışık. Yine de dinlemekten bir dakika bile pişmanlık duymadım. Daha derli toplu çalışmalarını bekleriz efenim.
5,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder