90'ların sonu 2000'lerin başı rock dahil popüler müzikten oldukça uzaklaşmıştım. O yüzden White Stripes'ın hatta Coldplay'in Travis'in ortalığı yaktığı yıkıp geçtiği günlerin alazı bile bana vurmamıştı. Bu grupla ilgili anlatacak hikayem anlatacak hikayem olmamasıdır herhalde. Bana Placebo'yu, Garbage'ı, Offspring'i ne bileyim Oasis'i, Skunk Anansie'yi felan sorun. O dönemlerde kaldım hala. Zaten söylemişimdir, müzik anıların parazitidir diye. Yine de yine de bu ilk albümüyle kardeşler, cazır cazır ızgarada servis yapıyorlar, o kesin. Primitif çiğ bir sound, punk tavrı ve işte karşınızda bluesy garajjj rock. Adrese teslim kısa şarkılar. Parçaları ardı ardına dinlemek enerji fazlalığına sebep olabiliyor, altından kalkması güç. Tek tek ara öğünlerde tüketilmesi tavsiye olunur. Nadiren diğer insanlarla hemfikir olurum, öne çıkan parçaları sayarken de bu anlardan birini yaşıyorum: The Big Three Killed My Baby, Sugar Never Tasted So Good, Wasting My Time, When I Hear My Name, süper One More Cup of Coffee yorumu (ne ses arkadaş), Little People, St. James Infirmary Blues . Albümdeki şarkıların hepsini saymıyorum, bir o kadar dahası var. Sound olarak tek oturuşta dinlemeyi zorlaştıracak ağırlıkta olması, bazı şarkıların nispeten diğerlerinin yanında sönük kalması gibi eften püften sebeplerim var.
7,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder