Uzun süredir dinlemek istediğim grup, Black Sabbath'ın açtığı yoldan ilerliyor, geleneksel doom metali biraz daha ekstrem noktalara taşıyor. Ağır mı ağır yavaş mı yavaş. Bahsedilenin tersine vokalin güzel bir ses tonu olduğuna, gerekli çeşitliliği sağladığını düşünüyorum. Kayıdın dramatik yönünü vurgulamada katkısı büyük. En sevdiğim şarkı, albümün hemen başlangıcında yer alan Burn in Hell ki sözlerin çocukçalığı kulağa batmakla birlikte, üzerinde vokalin etkisi olduğu kadar albümün belki de en 'soft' halini temsil etmesinin izi şarkıyı görülür, duyulur, içselleştirilir bir forma sokuyor. Diğer şarkılardaki yavaşlık, ender hallerdeki eze eze gelen kopuş geçişleri ile (Sodoma Sunrise'da eski Metallica anılarım canlanmadı değil) dağıtılsa da ah bu yavaşlık, bu yavaşlık! Dinleyicinin dikkatini yoğunlaştırmada zorluk çektiriyor, bu büyü sayesinde vampir misali enerjimizi emiyor. Rif değil de üstüste gelen jın jınn akorlar ile birlikte neredeyse sıkıcılık içinde boğulacak bu havanın o güçlü hareketli bölümlerle zenginleştirilmesi bu albümün tam da ihtiyacı olan şey. İronik olarak bu isteğimin gerçekleşmesi ise kendilerine ait oluşturmaya çalıştıkları özgün (biliyoruz ki doom heavy metalde zordur böyle işler) karakteri tam da darmadağın eder.
7,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder