Geçen senenin ses getiren albümlerinden biri. Modern caz ile alakam olmamasına rağmen ben bile duydum, o kadar yani. Komşu Ermenistan'dan çıkagelen sanatçı piyano başta olmak üzere enstrümanları kulağımızın alıştığının tersine farklı çalma tekniklerine tabi tutuyor. Elbette koca piyanoya kaldırıp yere çalarak çıkan bangırtıyı kaydediyor değil, o kadar avangart değil yafu. Yine de dramatik ve hınç dolu zıt duygulara ritmik olarak da ani geçişlerle kulakları dumura uğratabiliyor. Bir de folk etkisi sentez terazinin diğer kefesini dolduracak kadar yoğun. Teknik açıdan da aşırı progresif bir metal grubunun işini dinliyormuşcasına beyin ağrısı yaratabiliyor. Şahsen can sıkıcı bulduğum vokalin bir enstrüman gibi kullanımı faktörünü de dikkate alırsak, dolayısıyla ve binaelaneyh (doğru mu yazdım hiç bilmiyorum) arkadaşın çabasını takdir etmekle beraber tekrar tekrar dinlenesi bir çalışma olmamış. İşin aslı biraz arkasını eşeledikçe biraz da medyum güçlerime başvurduğumda albümün Tigran'ın becerilerini sergilemekte kullandığı bir kayda dönüştürdüğü izleniminekapılıyorum. Bazı gitaristler için derler ya hani wankery, öyle bir şey işte.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder