Arp ve piyanonun başında Alice Coltrane ile saksafon ki bu çalınan tonları ayrı bir severim, ve perküsyondan sorumlu dış işleri bakanı Pharoah Sanders birlikteliği jazz'ı Hint mistisizmiyle kaynaştırarak türün sınırlarını ileri bir noktaya taşıyor. Sentez birbiri ile ilintili DNA sarmalına dek ayrılmamacasına indirgenmiş durumda. Farklı sesler ile kulağa zengin ve renkli bir sunum gerçekleştiriliyor. Dolayısıyla ortaya çıkan iş ruhani bir boyutu imliyor. Hare Hare Krişna ağbim hele bir dinle, bazı sorunlar da var. Daha doğrusu yürünülen bu yol bazı öznel tercihsizlikleri uyandırıyor. Misal, altyapıda dronvari bir ezgi boyunca doyin boyin diye tekrarlanan hint çalgılarının getirdiği yorucu hissiyat gibi. İkincisi ben bu albümün modunu moodunu pek anlayamadım. İster istemez dinlendirici chill out bir hava teneffüs edeceğiniz beklentisine kapılıyorsunuz. Maneviyatın kapısı aralandı ya, belki Nirvana'yı ucundan görebiliriz değil mi? Gel gör ki uçmağa niyetli dinleyeni enstrümanların çalınma tarzı bir rahat bırakmıyor. Saksafon ve hatta hatta arp metalik sololar sergiliyor! Alis ablamızın baş yapıtı olarak değerlendirilen bu albüm benim en sevdiğim yapıtı olamıyor maalesef, bu bu gibi sebeplerden dolayı.
7,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder