Bir insanın kendine saygısı olmayabilir, kendi bileceği iş. Ama bir müzisyenin müziğe de saygı göstermesi şart. Ara parçacıklarla dolu bir torbanın içine bir kaç vokalli şarkı ekleyerek yarım saat civarında süren bir kayıt, ciddiyetsiz bir kayıt olur sadece, bu işe albüm diyemeyiz, haksızlık olur. Işıltılı, parıltılı, pullu, ışık saçan prizmalı ara parçacıklar kendi içinde bütünlüklü bir hava sunuyor aslında. Bir ara kuş cıvıltılarını dahi duyuyoruz. Bu hava synth ağırlığıyla sunulan funk öğelere borçlu gücünü. Eldeki bu kısıtlı malzemenin birbiriyle uyumu da gözardı edilmemiş. Sözlü parçaların ikisinin vokalinde grime türünü icra eden repçiler yer alıyor. Albüme adını veren parçanın sözler ise daha yavaş tempoda bir rap. Unutmayalım, Rustie rap ile kökleri dubstepden oldukça yabancılaşmış bir synth funk elektronik gibi bir şeyleri eklemlendiren bir tür icra ediyor. Bu alt türlerin isimleri de elbette konmuş da söylemeyeceğim. Bu kategorize etmeler ne kadar mikro ölçeğe taşınacak, merak ediyorum. Müzikleri karanlık iç sıkan değil, tam tersi bir atmosfer hedefleniyor. Diğer parça ise pop sularına daha yakın duruyor. Bir hanım kızımız, evet kendimi 125 yaşında gibi hissediyorum, gruba eşlik ediyor. Ve bir şarkıda ise açık açık yeni Daft Punk'ın izini duymak mümkün. Sezar'ın hakkı yılan Brütüs'e gitmesin. Bu albümün orta karar bir gideri var. Var olmasına rağmen bu ciddiyetsiz yaklaşımdan dolayı ben de ciddiyetsiz yaklaşacağım.
4,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder