Önde piyanonun baş rolündeki, arkada full gaz orkestranın işlendiği bestelere piyano konçertosu diyoruz. Piyanonun başına genç bir yaşında becerisini konuşturan Krystian Zimerman geçerken orkestrayı klasik müziğin divalarından Karajan efendi yönetiyor. İlk göze daha doğrusu kulağa çarpan şey piyano ile orkestra arasındaki uyumun bir cerrah titizliğiyle sergilenmesi. Özellikle görece daha komplike Grieg'in konçertosunda bu fark edilebiliyor. Zor bir şey yani, takdirgörülesi bir şey kesinlikle. Kendi eserinde oldukça uçarı, hayali ve soyut bir resim çizmesiyle romantizmin önde gelen temsilcisi olma sıfatını hakeden Schumann'ı bir miktar daha sevdiğimi söylemeliyim. Grieg'in çalışması ise aşırı uçlarda olmasa bile manik-depresif bir hat izliyor ve orkestra patlama anlarında piyanoyu ezmemek için geri çekiliyor gibi duruyor. Evet, evet Schumann'ı dinlemek daha keyifli oldu. Amma bu sıralar farkına varıyorum ki piyanoyu caz usulü tercih ediyormuşum. Böylece, ne senfonisi ne konçertosu ne operası, klasik müziği ihtiyacen dinlemediğimi itiraf etme zamanı geliyor. Öğrenme aşamasında onlarca albüm dinledim, daha gidecek fersah fersah yol var. Yine de bu yolun sonunda aşuk maşuk olmamız pek bi güç bu musiki türüyle.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder