Şostakoviç'in o ünlü senfonilerine uğramamakta direniyorum. Onun yerine hayli iddialı çalışmaların olduğu erken dönem bir eserine kulak vermeye karar verdim. İddia caz ile klasik müziğin harmanlanması. İçinde 2 adet Jazz Suites, Bolt isminde kendi yazdığı baleden seçmeler ve Tahiti Trot isminde aslında amerikalı bir bestecinin parçasına farklı bir yorum barındıran çalışma 1 saat kadar sürüyor. Bu sonuncu parça lafı gelmişken, hayli Bir Zamanlar Amerika'da soundtrackinden alınmışçasına tınlıyor. Caz konusuna gelince, daha çok baskın olan sound erken dönem caz/salon müziği. Dolayısıyla eğlence faktörü, 20. yy başına göre düşünelim gangnam style değil sonuçta, yüksek, hatta biraz çizgi filmlerin seslendirmesinde kullanılan kayıtlara benziyor. Ancak altyapı tastamam klasik müzik. Yani Jazz Suite diyecek kadar bir jaz/klasik müzik sentezi yakalandığına inanmak hayal kırıklığı yaratacaktır. Üstelik ksilofon da biraz sinir yapıyor, ne diyeyim.
The Bolt, tarihi bir film müziği gibi başlıyor. 3. parçası da sinematek etkiler taşıyor. Aslında bu rastlantı değil. Zira besteci gençliğinde sessiz sinemalarda piyano ile canlı müzik yaparak geçimini sağlıyormuş. O dönemler böyle bir işkolu varmış yani. Diğer yandan 2 nolu Suit'e ki aslında 2 nolu caz suiti kaybolduğundan bu versiyon Suite for Stage Varety Orchestra namıyla da biliniyor, hakim olan hava daha karnavalımsı ve valtz kıvraklığında aheste dans ritimleri sunuyor. Bu cihette 14. ve özellikle 10. parçalar ruh besleyen bir nitelik gösteriyor. Besteci popüler sahne ve film sanatından etkilendiği kadar sinemayı da bu valtzlardan birini Eyes Wide Shot filmine ödünç verecek kadar etkilemiş.
7,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder