Hayalerimin bir miktarı bu albümle kırıldı. Bir kere üç aşağı beş yukarı ilk albümlerindeki aynı soundu devam ettiriyorlar. Alcest'in aksine nostaljik hüznü reverblü kayıda değil vokale ve bestelere borçlu. Akustik müziği de kullanmayı seven grup bununla birlikte zaten akılda kalması zor parçaların somutluğunu daha da belirginsiz bir hale getirmeye başarmış. Dolayısıyla background müziği olmanın ötesine zor geçiyor. Grubun sevdiğim o nadir kullandığı (bu yüzden de besteye dengeli bir düzenleme ile yerleştirildiği takdirde sümsüper yakışan) bateri ritimlerinin burada daha da zayıfladığını görüyoruz. Örneğin La Traversee'nin sonundaki ataklar çok yetersiz alıyor. Diğer şarkılardan melodik yapısıyla biraz farklı bir yerde duran La Nuit Muette favori parçam. Nihayetinde bu albüm, grubu ilk dinleyen biri için gayet iyi, eskimiş pörsümüş dinleyeyicileri için eh-daha iyi olabilirdi bir çalışma.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder