Head Hunter'daki funky tarzına göre oldukça klasik sayılabilecek bu yapıt ne uyku getirici bir sakinlikte ne de hop tempolu. Arada bir yerde dinlendirici demek kafi. İşin ilginci aslen piyanist olan Hancock albüm benim arkadaş deyip albüme ağırlığını koymuyor. Daha önce dinlediğim caz albümlerindeki gibi kendi bölümünü çaldıktan sonra diğer müzisyenlerin de sırasıyla hünerini göstermesine de izin vermiyor. Hayır, besteler bu anlamda çok uyumlu ve bir bütün. Kimi zaman bir enstrüman diğerlerine baskın gelse de hiç biri susmuyor, hepsi bir kompozisyonun parçası. Albüme adını veren parça özellikle tür içinde namını salmış, alış yürümüş. Ve piyano tekniğinin biraz klasik müziğe meyilli olduğunu da ekleyebilirim sanırım. Lakin yine kendimi tekrarlayacağım: Caz musikisinde aradığım bu değil.
7,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder