Dimmu Borgir ve Roting Christ'e aşina olanların hiç yabancısı kalmayacağı bu albüm hayli senfonik, biraz bumbastik öğelerle süslü death metal gibi bir minval üzerinden ilerliyor. Dark metal diyelim kısa olsun. Aslında bestelerin biraz basitliğinden tekdüzeliğinden formulizminden hatta ucuz yöntemlerinden dem vuracaktım ki Rotting Christ'in son albümünü dinleyince dilimi ısırdım, söyleyeceklerimden vazcaydım. Birden bu albüm daha da kıymete bindi.
Death metali içersinde göze batmayacak özellikte olmasından dolayı hoşuma giden vokaller şöyle bir yıkanıp pürüpak olunca yani temizlenince hoşlanabilite rasyosunda negatif anlamda değişimler yaşıyor. Senfonik tat bırakan yaylı ve üttürü kılığındaki syntler sert bir tonda sounda hakim ikenkene özellikle bazı parçalarda, albüme adını veren şaheser gibi, bateri vuruşları bu sertliğe katkıda bulunuyor. Bu albüm kulaklıkla dinlendiğinde ayrı bir havaya bürünse de bazılarınca dillendirilen orjinallik övgüsüne katılamayacağımı söylememi şart koşuyor. Üstteki isimlere ek olarak Monolith Deahcult'ı da ekleyebilirim, hemi de daha brütal bir versiyonu.
8,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder